„Radioaktywne notatniki”
(Scena I. Archiwum)
Antyradiacyjny! Kombinezon jak z kosmosu, hełm za duży…
Tu, w ołowianym grobowcu, stoję pełen strachu i nauki.
Licznik szepcze: „Promieniowanie”, a światło tańczące na ścianach: „Złudzenie…”.
(Scena II. Wspomnienia)
Dotykam delikatnie szkatułki, w grubych rękawicach –
To jakby pieścić serce umierającej gwiazdy. A pod spodem… papier!
Brzegi postrzępione jak wspomnienie – laboratorium w szopie, ciemne i ciasne.
Pióro plami atramentem, równania tańczą w mroku…
„Kochany Piotrze” – szepcze głos z przeszłości,
A ja widzę na stole dłonie spalone od radu, pożółkłe jak lilie…
On liczy kryształy i magnesy, ona – zmęczenie. Ale oczy błyszczą!
(Scena III. Blask)
I oto – odcisk palca Marii Skłodowskiej…
Blaknąca pamięć w sercu ciemności, szare światło na żółtym papierze.
Patrzy milcząco z tej strony czasu.
Kto to odkrył? Kobieta – śmiała i uparta!
A potem wojny… mobilne ambulanse, ratunek dla ludzi na froncie… Cicha ofiara.
Czy takie życie jest łaską, czy przekleństwem?!
(Scena IV. Epilog)
Zamykam szkatułkę z hukiem, prawie jakby coś pękło…
Gorzki zapach osadza się na języku – smak prawdy i poznania.
Ołowiane zamknięcie – wieko grobu w antyradiacyjnym kombinezonie.
Dawid Jary
Wrocław 2024 r.
—
fotografia: Maria Skłodowska-Curie – pomnik. Autor: Franciszek Gazda, Domena Publiczna
—
Poezje dla Marii Skłodowskiej-Curie są dostępne pod adresem https://amisono.com/category/pracownia-literacka/droga/poezje-dla-marii-sklodowskiej-curie/
