Torebka unikatowa „Roa”

„Wiatr”

To było odwieczne miejsce Wiatru. Niekończące się przestrzenie łąk i lasów. Odkąd pamiętał należało do niego. 

Nieskończone oddechy Wiatru docierały wszędzie – trawy kładły się w zabawach miękko; drzewa, opierając się, narzekały; głazy, zimne i niewzruszone, przypatrywały się tym harcom z aprobatą.

Wiatr gładził białe grzbiety dzikich owiec, latem miło je chłodząc, a zimą ostrzegając przed najgorszym. Konie były wiernymi przyjaciółmi Wiatru. Ścigając się z nim, mogły przez chwilę wznieść się i poczuć wolność, a czasem nawet zwycięstwo.

Tam, gdzie wypoczywał, objawiały się kojące fale harmonii – ożywczy oddech odsuwający troski. Bez bólu, bez ucieczki, bezpieczne zwierzęta kładły się wraz z Wiatrem, który chronił przed złem.

Kraina Wiatru była rozległa, a on, radosny, dzielił się jej nieskończonością z każdym, kto jej potrzebował. Pewnego dnia, gdy wstał poranek, Wiatr udał się na spacer. Po kilku lasach dojrzał w oddali błysk. Zaciekawiony rozpędził się i już po chwili zobaczył Miasto.

Zatrzymał się, zdziwiony. Wszystko wokół momentalnie ucichło. Wiatr nigdy wcześniej nie widział Miasta. 

Po chwili znów ruszył zaintrygowany, czym jest ów twór. U bram powitały go łopoczące flagi. Uśmiechał się, wykręcając je we wszystkie strony. Potem poleciał dalej. Odbijając się od betonowych ścian, wpadał zdezorientowany przez okna, przewracał, przesuwał i uciekał przeganiany trzaśnięciami okiennic.

Wiatr dotykał zapachu Miasta gdzie tylko mógł. Tysiące nieznanych woni przyciągały go do siebie fascynującą nowością.

Na targowisku dostrzegł znajome kolory owoców i ziół. Gdy przechadzał się, bacznie obserwując stragany, w powietrzu unosił się raz zapach mięty, innym razem lawendy. Czasem dla żartu ciskał odrobinę pieprzu w nosy sprzedawców, którzy oszukiwali na wadze.

Na rynku znów się zatrzymał. Ujrzał człowieka siedzącego pod murem, grającego na lutni. Oczarowany dźwiękiem strun opadł tuż obok Pieśni. Ta objęła go i zaśpiewała.

Róże dziś przyniosłem dla mej ukochanej

Czekam na nią już od rana

Więdną róże dla niej

Krwawi w sercu rana

Gdzieś jest moja miła

Czy czas się już zatrzymał

Gdzież jest Twa mogiła

Czemu Ciebie nie ma moja miła

I wtedy Wiatr przypomniał sobie! Wszystko! Każdą chwilę. Każdy dotyk. Każde słowo. Każdy gest. Każdy oddech. Każde wszystko!

Powiadają, że Wiatr nie ma kształtu i pamięci. To nie tak. Wiatr przypomniał sobie, jak kochał w swym szaleństwie.

Lutnia grała, a Wiatr słuchał. 

Chmury przysłoniły niebo.

Poszarzały lasy, łąki, pola, drzewa. 

Płaczą chmury, słońce cierpi. 

Wiatr kiedyś kochał kogoś bez pamięci.